Lieve papa en mama, broer, zus of goede vriend,
Op dit moment zie ik het leven even niet meer zo zonnig in.
Het voelt alsof iets of iemand de lichtstralen uit mijn leven heeft gehaald.
Alsof iedere nieuwe morgen er één teveel is en het tegenvalt dat ik hier nog ben. Uit bed komen voelt al als een hele prestatie.
Ik heb gedachten die zich als een mantra herhalen, dat ik niet goed genoeg ben en dat ik mijzelf het leven niet waard vind. Ik schaam me en voel me schuldig dat ik me zo waardeloos voel, want ik wil jullie geen verdriet doen. Ik wil niet dat jullie je zorgen maken om mij en ik wil jullie niet belasten met mijn pijn.
Ik voel me vaak niet begrepen en dat begrijp ik, want zelf snap ik er eigenlijk ook weinig van wat maakt dat ik me zo voel. Ik vind het dan ook moeilijk om het bespreekbaar te maken. Ik heb angst voor meningen, goedbedoelde adviezen en oordelen. Reacties als: ‘jij depressief, maar je hebt toch alles?’ of ‘Probeer eens wat positiever te denken…’ Angst dat ik gekwetst word.
Eigenlijk wil ik gewoon dat je naar me luistert en dat ik alles mag zeggen zonder dat je oordeelt of dat je me in een hokje stopt. Het lastige is dat als je teveel laat merken wat het met jouw doet of je gaat overzorgen, dat ik mezelf dan de schuld ga geven en mijn masker weer op ga zetten. Alles om mijzelf te beschermen voor de pijn. Het voelt dan alsof ik iemand tot last ben en iemand verdriet bezorgd en dat is het laatste wat ik wil.
Wellicht zou je nu zeggen ‘maar je bent me niet tot last’ maar in deze staat van zijn geloof ik daar helemaal niks van.
Gedachten gaan meteen met me aan de haal. Mijn mindset en waarneming zijn op zoek naar bevestigingen om het tegendeel te bewijzen ‘zie je wel, dit is mijn schuld’ en ‘ik bezorg anderen alleen maar ellende.’
Van binnen wijs ik mijzelf namelijk genadeloos af terwijl dit mijn grootste angst is! Dat maakt dat ik buiten mijzelf op zoek ga naar het krijgen van liefde van anderen. Zelfs als dat ten kosten gaat van mijzelf. Dit is een vicieuze cirkel waar ik me nog niet bewust van ben.
Wat ik eigenlijk nodig heb van jou is lastig eenduidig vast te stellen omdat dit afhangt van verschillende factoren. Hoe ik me voel, wat er door me heen gaat en ook hoe jij reageert.
Maar een paar dingen zouden zeker helpen:
– Als je eerst echt alleen naar me luistert zonder meteen te reageren.
– Dat wat ik ook zeg, dat je laat weten/voelen dat het oké is ongeacht hoe heftig het onderwerp is, zelfs over zelfdoding. Want het lucht mij enorm op, als ik het kwijt kan want dat haalt de hoogste druk van de ketel. Het zorgt ervoor dat ik deze gedachten niet op laat stapelen en van denken naar een poging doen over ga.
– En ik weet het, het zal moeilijk voor je zijn om te horen dat het niet goed met me gaat en je hoeft je gevoel op dat moment niet uit te schakelen. Laat me weten dat je het moedig vind dat ik dit tegen jou vertel, trek het je niet teveel aan, maar geef wel (kort) daarna aan wat het met je doet, zo laat je zien dat gevoelens er mogen zijn.
– Benoem vooral dat ik er niet alleen voorsta en dat je er onvoorwaardelijk voor me bent.
– Geef me een knuffel, vraag of ik nog iets nodig heb en maak hierna gerust een grapje om het iets luchtiger te maken.
Thats it, niet te zwaar, niet te lang, niet teveel. Ik wil graag voelen dat het oké is wat ik voel en dat het er mag zijn. Je hoeft het ook niet voor me op te lossen want alleen ik zelf kan dat doen, maar je luisterend oor zou wel helpen. Je hoeft er alleen maar voor me te zijn, zonder oordeel 
Mohammed
op 11 Mar 2022